Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/247

 — O! nie o to rzecz idzie; ja chcę tylko, aby wprzód nim zostaną zabici, zapłacono mi za nich.
 — Jakto! nie mówiłeś mi sam, żeś dostał dziesięć tysięcy liwrów?
 — Tak, na zadatek. Spytaj się Wasza książęca mość pana Lenet; jest to człowiek akuratny i zapewne pamięta ugodę naszą.
 — A więc — rzekł książę — winniśmy kapitanowi trzydzieści tysięcy franków.
 — Tak, Mości książę.
 — Będziesz je pan miał zapłacone.
 — Czy zaraz, Mości książę?
 — Niepodobna.
 — A to dlaczego?
 — Dlatego, że pan należysz do liczby naszych przyjaciół, przedewszystkiem zaś obcych opłacać trzeba; wiesz przecie, że tylko tym ludziom pochlebiamy, których się boimy.
 — Doskonała zasada — rzekł Cauvignac — jednak przy każdem kupnie, naznacza się czas zapłaty.
 — Niechże będzie za tydzień.
 — A jeśli nie zapłacimy za tydzień? — wtrącił Lenet.
 — W takim razie odpowiedział Cauvignac — oddział znów do mnie należeć będzie.
 — Sprawiedliwie — odpowiedział książę.
 — I wolno mi będzie zrobić z nim, co mi się podoba?
 — Rozumie się.
 — Wszystko jedno — przerwał książę — przecież będą zamknięci w Vayres.
 — Nie lubię umów podobnego rodzaju — odpowiedział Lenet, potrząsając głową.
 — Podobnego rodzaju umowy są bardzo w użyciu w Normandji — rzekł Cauvignac — nazywa się to sprzedażą z prawem odkupu.
 — A więc ugoda zawarta?... — spytał książę.
 — Tak — odpowiedział Cauvignac.
 — Kiedy odeślesz ludzi, kapitanie?
 — Natychmiast, jeśli tego Wasza książęca mość żądasz.
 — Tak sobie życzę.
 — Kiedy tak, to już jakby odjechali.
 Kapitan wyszedł na ulicę, powiedział coś do ucha Ferguzonowi, a rota otoczona gapiami, zwabionymi jej dzi-