Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/253

jeśli mnie atakować będą, przystaniesz na wszystko co ci rozkażę.
 — I na cóż ta przysięga?
 — Doda mi sił do życia, Nanono, jeżeli nie zechcesz ślepo być mi posłuszną, zapewniam cię, że śmierci szukać będę.
 — Przysięgami... na wszystko co zechcesz. Przysięgam na miłość naszą.
 — Dziękuję ci Nanono! Teraz jestem spokojniejszy. Zgromadź kosztowności. Gdzie twe złoto?
 — W baryłce.
 — Przygotuj wszystko, by można odnieść za tobą.
 — Wszakże wiesz, że moim prawdziwym skarbem nie jest ani złoto, ani brylanty. Czy ty czasem uwolnić się ode mnie nie chcesz?
 — Nanono! uważasz mnie za człowieka honoru, nieprwdaż. A więc, honorem się klnę, że wszystko co czynię czynię z bojaźni o ciebie.
 — Sądzisz więc, że jestem w niebezpieczeństwie.
 — Sądzę, że twierdza jutro wzięta zostanie.
 — Jakimże sposobem?
 — Nie wiem, lecz pewien tego jestem.
 — A jeśli ja zgodzę się na ucieczkę...
 To przysięgam ci, że życia swego na szwank wystawiać nie będę.
 — Rozkazuj, kochany przyjacielu, będę ci posłuszną — rzekła Nanona, podając rękę baronowi.
 I przeciągle weń wlepiwszy spojrzenie, nie czuła nawet, jak, dwie duże łzy po jej licu spłynęły.
 Canolles ścisnął drżącą dłoó Nanony i wyszedł.
 Gdyby chwilę dłużej pozostał, byłby ucałował te dwie łzy perliste; lecz dotknął ręką listu wicehrabiny, a list ten, jakby talizman jaki, dodał mu sił do odejścia.
 Dzień ten był prawdziwą dla Canollesa męczarnią. Ta groźba stanowcza; „Jutro twierdza Saiot-George będzie wzięta", ciągle w ustach mu brzmiała
 Dlaczegóż wicehrabina z taką pewnością, otem wspomina? Jakiemiż to środkami wezmą wyspę? Skądże spadnie to nieprzewidziane nieszczęście? Wszystko to o rozpacz go przyprawiało.
 Przez cały dzień, Canolles, nie zważając na palące pro-