Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/259

 — Dobrze, dobrze — pomruknął — za pięć minut te okrzyki radości przemienią się w jęki rozpaczy.
 I do podziemia poskoczył.
 Tam; na baryłce prochu, siedział jakiś młodzieniec z twarzą zakrytą rękami.
 U nóg jego tlała pochodnia.
 Usłyszawszy szelest, młodzieniec podniósł głowę.
 Canolles poznał w nim wicehrabinę.
 — A!... otóż on nakoniec!... — zawołała powstając.
 — Klaro!... — poszepnął Canolles — co tu robisz?...
 — Przyszłam umrzeć z tobą!
 — Jestem zniesławiony!... shańbiony!... Śmierć mi tylko pozostaje.
 — Jesteś ocalony ze sławą, ocalony... przeze mnie!
 — Raczej zgubiony przez ciebie! Czy słyszysz — już się zbliżają! Uciekaj, Klaro; uciekaj przez to podziemie! Zostaje jeszcze pięć minut czasu, więcej niż ci potrzeba...
 — Nie uciekam... zostaję!
 — Czy wiesz, dlaczegom tu przyszedł? Czy wiesz, co chcę uczynić?
 Wicehrabina podniosła pochodnię i zbliżyła się do beczułki.
 — Domyślam się — odpowiedziaał spokojnie.
 — Klaro!... — zawołał przestraszony Canolles — Klaro!
 — Powtórz raz jeszcze, że chcesz umierać, a umrzemy razem.
 Blade oblicze wicehrabiny okazywało taką moc postanowienia, że Canolles pewien był, iż spełni to co powiedziała.
 — Cóż więc chcesz?... — spytał.
 — Chcę, abyś się poddał.
 — Nigdy.
 — Czas jest drogi — mówiła dalej wicehrabina — poddaj sę. Ofiaruję ci życie i sławę, gdyż podam ci sposób wytłumaczenia się...
 — A więc pozwól mi uciekać... Rzucę się do nóg króla i błagać go będę o pozwolenie odemszczenia się za siebie.
 — Nie, nie uciekniesz.
 — A to dlaczego?
 — Dlatego, że ja na to nie zezwolę — dlatego, że żyć bez ciebie jest dla mnie niepodobieństwem, dlatego... że.. cię kocham!