Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/260

 — Poddaję się! poddaję!... — zawołał Canolles, padając na kolana przed wicehrabiną i odrzucając daleko od siebie pochodnię, którą ona dotąd w rękach trzymała.
 — O!... — szepnęła wicehrabina — teraz on już mój i nikt mi go nie odbierze.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 Była tu jedna rzecz dziwna, którą jednak wyjaśnić można, jak miłość działała odmiennie na te dwie znajome nam kobiety.
 Wicehrabina de Cambec, ostrożna, powolna i skromna stała się śmiałą, pewną siebie i potężną. Nanona, kapryśna nkomu nie ulegająca, gwałtowna, zmieniła się w skromną powolną, i ostrożną.
 Bo wicehrabina czuła, że ją Canolles coraz więcej kocha. A Nanona pojmowała, że miłość ku niej zmniejszała się co chwila.