Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/267

wiony wojną i obowiązkami ważnego urzędu, mógł się skierować na żywioł zupełnie przeciwny tej czystej miłości, jaką go ona natchnąć pragnęła. Wreszcie, chciała tylko zyskać na czasie, aby tym sposobem zatrzeć wspomnnienie dawnych przygód miłosnych.
 Najwięcej i najuważniej ze wszystkich, śledził postępy tej tajemnej miłości Lenet.
 Widząc Klarę nieraz drżącą i niezdecydowaną, czasem silną i pewną siebie, to znów uśmiechającą się lub plączącą bez przyczyny, a zawsze prawie obojętną na przyjemności otaczające, łatwo poznał że miłość zbyt silnie zawładnęła jej sercem; chodziło mu tylko o wynalezienie przedmiotu owej miłości; lecz i tu badawczy wzrok Leneta długo błąkać się nie mógł, zauważył, że od tygodnia postępowanie Klary objawiało silniejsze symptomaty namiętności, właśnie od czasu, w którym Canolles wzięty do niewoli, nie miał więc już żadnej wątpliwości, że Canolles był owym szczęśliwymi wybrańcem serca Klary.
 Z tem większą teraz ochotą gotów był wspierać miłość wirchrabiny, która księżnej de Condé mężnego mogła zapewnić obrońcę.
 Książę de la Rochefoucault lepiej może od Leneta czytał w sercu Klary.
 Lecz gdy mówił z nią, lub o niej, jego ruchy, oczy i usta, raz namiętność, to znów obojętność graniczącą z szyderstwem, Objawiające, tak umiały odurzyć wszystkich, że nikt nie mógł poznać, czy on kocha, czy też nienawidzi wicehrabinę, o Canollesie zaś nigdy nie wspominał, wogóle nie zwracał nań żadnej uwagi.
 Co się tyczy mieszkańców Bordeaux, ci tak mało byli pewni jutra, że należało im czemśkolwiek osłodzić to niepewne istnienie, które tylko na sekundy przyszłość rachować mogło; dlatego też, w wirze zabaw i intryg miłosnych, starali się zagłuszyć smutne myśli.
 W istocie, czemużby z Bordeaux miało się stać to samo, co z Roszellą?
 Lecz zapomniano, że ten, co umiał najtwardsze karki uginać, skruszył najsilniejsze mury, dawno już umarł i że kardynał Mazarini zaledwie był cieniem kardynała Richelieu.
 Wszyscy żyli bez celu; za tym przykładem poszedł i Canolles.