Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/276

ROZDZIAŁ VI.

 Tymczasem okrzyki: „Król! król!" doleciały do twierdzy.
 Wtedy na murze fortecznym ukazał się jakiś człowiek, wokoło którego uszykował się garnizon.
 Był to komendant; na znak jego uderzono w bębny, żołnierze sprezentowali broń, a wkrótce rozległ się przeciągły i uroczysty strzał armatni.
 — Czy widzicie?... — rzekła królowa — otóż wypełniają swój obowiązek. Lepiej późno, niż nigdy. A teraz dalej w drogę.
 — Przebacz Wasza Królewska Mość — odpowiedział marszałek de la Meilleraie — lecz nie widzę, aby otwierano bramy, a my tylko przez nie wjechać do twierdzy możemy.
 — Wśród uniesień radości otworzyć ich zapomnieli, gdyż nie spodziewali się tak dostojnych gości, ośmielił się powiedzieć jeden z dworzan.
 — O rzeczach podobnych nigdy się nie zapomina — wtrącił marszałek.
 Potem zwracając się dokróla i królowej:
 — Czy wolno mi będzie udzielić Waszym Królewskim Mościom jednej rady?
 — Jakiej, marszałku?
 — Należy Waszym Królewskim Mościom cofnąć się stąd o pięćset kroków, wraz z Guitautem i ze świtą, a ja tymczasem z muszkieterami udam się dla zrekognoskowania pozycji.
 Królowa odrzekła na to:
 — Naprzód! Zobaczymy, czy kto nam wstępu wzbronić się ośmieli.