Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/287

 — Bo lękam się, czy ten człowiek nie stanic się później niezbędnym, a jeśli mu Wasza Królewska Mość w jaki bądź sposób przykrość wyrządzisz, trzeba go będzie zapłacić podwójnie.
 — Dobrze, to się go zapłaci, jak będzie potrzeba — a teraz nie tracić go z oka.
 — To rzecz inna, sam pochwalam tę ostrożność.
 — Guitaut, zobacz, co z sobą zrobił — powiedziała królowa.
 Guitaut wyszedł i wrócił za pół godziny.
 — Powziąłem wiadomość, że mieszka stąd o trzysta kroków, u pewnego oberżysty, nazwiskiem Biscarros.
 — I tam się udał?
 — Nie, Najjaśniejsza Pani; wszedł na wzgórek, stamtąd obserwuje przygotowania, czynione przez pana de la Meilleraie do zdobycia okopów przedszańcowych. Widok ten, zdaje się bardzo go zajmować.
 — A reszta armji?
 — Przybywa i w miarę przybycia, staje w szyku bojowym.
 — A więc marszałek natychmiast atak rozpocznie.
 — Rozumiałbym, Najjaśniejsza Pani, że wartoby przed zaczęciem boju dać wojskom jedną noc spoczynku.
 — Noc spoczynku! — wykrzyknęła Anna Austrjacka — co! armja królewska ma czekać dzień cały i noc całą przed tą nędzną mieściną?... to być nie może. Guitaut, idź powiedz marszałkowi, niechaj natychmiast uderzy. Król chcę tę noc spać już w Vayres.
 — Ależ, pani — mruczai Mazarini — mnie się zdaje że ta ostrożność marszałka...
 — Mnie zaś zdaje się — rzekła z przyciskiem Anna Austrjacka — że kiedy powaga królewska została znieważoną, nigdy zbyt prędko pomścić jej nie można. Pośpieszaj, Guitaut donieść panu de la Meilleraie, że królowa patrzy na niego.
 I królowa odprawiwszy Guitauta poważnem skinieniem; ujęła syna za rękę i wyszła, nie zwracając uwagi, czy kto postępuje za nią i udała się po schodach na taras.
 Z tarasu tego, urządzonego z największem staraniem wzrok panował nad całą okolicą.
 Królowa rzuciła bystre spojrzenie na krajobraz o dwieście kroków za sobą widziała drogę wiodącą do Libournu,