Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/303

rzy otoczyła żelazną kratę podwórza, z drugą połową udał się do mieszkania księżnej.
 Cauvignac stanął śmiało i spokojnie przed panią de Condé, ale wyznać należy, że pomimo tej heroicznej postawy, serce mu biło gwałtownie.
 Odrazu został poznany, pomimo smutnego stanu, w jaki natarczywość pospólstwa wprawiła jego piękny, niebieski mundur, galony i pióro na kapeluszu.
 — Pan Cuvignac!... — wykrzyknął Lenet.
 — Pan Cauvignac gubernatorem twierdzy Breune — dodała księżna — to pachnie zdradą wielką, czarną zdradą.
 — Co Wasza książęca mość mówić raczysz? — zapytał Cauvignac, zrozumiawszy, że właśnie w tym razie wypada mu wezwać na ratunek całej swej krwi zimnej i wielkiej przytomności umysłu. Czyżbym się mylił, że wspomniano coś o zdradzie?
 — Tak jest, bo pod jakimże to tytułem stajesz pan przede mną?
 — Jako gubernator warowni Breune.
 — Więc zdrada; sam przyznajesz, żeś zdrajcą. Kto podpisany na twojej nominacji?
 — Kardynał Mazarini.
 — Zdrada, podwójna zdrada; dobrzem mówiła. Jesteś gubernatorem Breune, a twoja kompan ja wydała twierdzę Vayres; otrzymany stopień jest nagrodą uczynionej przysługi.
 Na te słowa, najmocniejsze zadziwienie wystąpiło na twarz Cauvignaca...
 — Spoglądał na około siebie, jak gdyby szukał osoby do której słowa księżnej stosować się mogły, a dopiero prze do której przekonany, że to on tak dziwnemu podlegał zarzutowi, opuścił ręce na znak zwątpienia, czyniąc poruszenie wyrażające urazę.
 — Moja kompanja otworzyła bramy miasta Vayres? —
 — Tak mości panie, ja sama; udawaj, że nie wiesz o niczem; graj rolę zdziwionego, jesteś jak widzę wybornym aktorem, ale nie dam się uwieść ani twym słowom, ani zakłopotanej minie. Ja nic nie udaję, mościa księżno — powiedział kapitan. — Jakie księżna pani chcesz żebym wiedział, co się stało w Vayres kiedy noga moja tam nie postała.
 — Wykręt, mój panie, wykręt!
 — Nic więcej na te słowa odpowiedzieć nie mogę, jak