Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/310

nizon, to przynajmniej przez większą jego część podzielane było.
 Richon zrozumiał, że wszystko już stracone.
 — Sam jeden bronić się nie mogę — wyrzekł — jednakże się nie poddam. Kiedy mnie moi opuszczają żołnierze, niech kto inny wchodzi w układy, jak mu się podoba i jak inni zechcą, ale ja tego nie uczynię. Zastrzegam sobie tylko, aby ta garstka walecznych, która mi pozostała wierną jeżeli jest kto, co mi wierność dochował, miała zabezpieczone życie; że niczego więcej nie pragnę. Zobaczymy, kto się podejmie pośrednictwa.
 — Ja, mój komendancie, jeżeli się na to zgodzić raczysz i jeżeli moi towarzysze broni zaszczycą mnie swojem zaufaniem — powiedział z judaszowskim uśmiechem Ferguzon.
 — Porucznik Ferguzon! porucznik Ferguzon! — krzyczało pięćset głosów, między któremi rozeznać można było głos Barrabasa i Carrotella.
 — A więc — rzekł Richon — wolno ci wychodzić i wracać do Vayres, kiedy zechcesz.
 — A ty, komendancie, nie dajesz mi żadnej do układów instrukcji? — zapytał Ferguzon.
 — Wolne wyjście dla garnizonu.
 — A dla pana?
 — Nic.
 Takie zapomnienie o sobie, byłoby nawróciło zbłąkane umysły, ale ludzie ci nietylko byli zbuntowani, ale i zaprzedani.
 — Tak, tak! wolność dla nas — powtórzyli krzykliwie
 — Bądź pewnym, komendancie — odezwał się Ferguzon — że nie zapomnę o tobie w warunkach kapitulacji.
 Richon uśmiechnął się smutnie, ruszył ramionami, oddali! się i zamknął w kwaterze.
 A Ferguzon bezzwłocznie udał się do rojalistów.
 Pan de la Meilleraie nie chciał do niczego przystąpić bez zezwolenia królowej, a królowa opuściła już domek Nanoy, aby, jak mówiła, nie być świadkiem wstydu królewskiego wojska i zajęła na mieszkanie ratusz w Libournie.
 Oddał więc marszałek Ferguzona pod straż dwóch żołnierzy, a sam konno pospieszył do Libournu.
 W mieszkaniu królowej zastał kardynała Mazariniego