Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/327

 — Nie żyje!
 — Nie żyje? — powtórzyła księżna.
 — Wytoczono mu proces jako zdrajcy; skazano go na na śmierć i wyrok wykonano.
 — Osądzili i zamordowali! Widzisz pani, wszak ci mówiłem — rzekł Lenet ponuro.
 — Kto go skazała! na śmierć? Kto był tak zuchwały?
 — Sąd, w którym pan d‘Epernon prezydował czyli raczej, któremu przewodniczyła sama królowa dlatego też śmierć była dla nich za mało, osądzili więc, aby była.
 — Jakto! Richon... w dodatku haniebną!
 — Powieszony... tak, pani, powieszony jak zbrodzień jak zbójca. Widziałem ciało jego wiszące na placu targowym w Libournie.
 Księżna zerwała się z krzesła, jak gdyby ją niewidzialna poruszyła sprężyna.
 Lenet wydał okrzyk boleści, a pani de Cambes upadła na krzesło, przyciskając ręką serce i zemdlała.
 — Wynieść panią wicehrabinę — odezwał się książę de la Rochefoucault — nie mamy w tej chwili czasu zajmować się słabościami kobiecemi.
 — To ostre wypowiedzenie wojny — mówił obojętnie książę.
 — To haniebnie! — mówiła księżna.
 — To nieludzko! — rzekł Lenet.
 — To wcale niepolitycznie — odezwał się powtórnie książę.
 — Tak, ale cieszy mnie nadzieja, że się okrutnie pomścić będziemy mogli — mówiła księżna.
 — Mam już plan — zawołała milcząca dotąd pani de Tourville — wet za wet, mości księżno, wet za wet!
 — Chwilkę cierpliwości, pani — rzekł Lenet — pośpiech tu na nic się nie zda. Rzecz jest tak ważna, żewarto się nad nią zastanowić.
 — Wybacz pan, należy działać natychmiast — odparła pani de Tourville — król się pośpieszył, a my winniśmy mu odwet.
 — O, pani — zawołał Lenet — tak mówisz o krwi rozlewie, jak gdybyś była królową Francji.
 — Pani ma słuszność — rzekł kapitan gwardji — represja to prawo wojny.