Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/334

 — Wszak prawda, książę — mówiła dalej stara wdowa, nie racząc nawet odpowiedzieć Klarze i udając, że nie spostrzega jej wzruszenia — że już uwięziono gubernatora twierdzy Saint-George?
 — Tak jest, pani — odrzekł zapytany.
 — Pan de Canolles uwięziony? — zawołała Klara.
 — Tak, pani — odpowiedział zimno książę de la Rocheioucault — albo już jest uwięzionym, albo będzie nim w tej chwili. Sam widziałem ludzi, spieszących po niego.
 — Czy wiedziano, gdzie się znajduje? — zapytała Klara, chwytając się tej ostatniej nadziei, że może nie prędko go znajdą.
 — Był w małym domku naszego gospodzarza-, gdzie nawę ubiegał się do pierścienia z niesłychanem szczęściem jak mi mówiono.
 Klara wydała okrzyk boleści, pani de Tourville obróciła się ze zdziwieniem, a książę spojrzał na młodą kobietę z uśmiechem.
 — Pan de Canolles uwięziony! — powtórzyła wicehrabina — cóż on zawinił, mój Boże! Cóż on może mieć wspólnego z tem strasznem zdarzeniem, które nas wszystkich przywodzi do rozpaczy?
 — Co ma wspólnego? Wszystko, moja kochanko! Czyż nie był gubernatorem, jak Richon?
 Klara chciaał mówić,lecz serce jej tak się ścisnęło, że głosu nie mogła wydobyć, a słowa skrzepły na martwych prawie ustach.
 Jednakże dobyawjąc ostatnich sił, uchwyciła księcia za rękę i wpatrując się w niego z przestrachem, wyjąkała następujące słowa:
 — Wszakże to tylko pogróżka, nie inaczej. Osoba jeńca jest święta, jeńca, który się zdał na słowo.
 — I Richon także poddał się na słowo!...
 — Błagam cię, książę...
 — Oszczędź próśb twoich pani; na nic się one nie zdadzą. Ja nic nie mogę w tej sprawie. Sąd o tem wyrzecze.
 Klara puściła rękę księcia i pobiegła do gabinetu księżnej de Condé.
 Lenet, blady i niespokojny, przechadzał się po salonie księżna rozmawiała z księciem de Bouillon.
 Pani de Camoes, blada jak cień, przysunęła się do księżnej.