Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/384

 — A! na honor, masz słuszność moje dziecię — rzekła księżna — istotnie zapomniałam o mojej obietnicy wśród tylu ważnych zatrudnień i dobrze zrobiłaś, żeś mi przypomniała.
 — A więc... — krzyknęła Klara uradowana.
 — A więc czyń, co chcesz.
 — Jeszcez tedy jeden podpis, pani — rzekła Klara z uśmiechem, któryby rozczulił najtrwadsze serce, z uśmiechem, którego żaden pędzel naśladowaćby nie zdołał, bo taki uśmiech jest tylko własnością kobiety kochającej, jest odblaskiem życia wjego najwyższej, boskiej szczytności.
 I podsunęła papier księżnej, ukazując jej palcem miejsce, gdzie pisać należało.
 Księżna de Condé napisała:
 „Rozkaz do rządcy zamku Trompette, aby dozwolił wejścia pani wicelirabinie de Cambes do pana de Canolles, któremu zupełną wolność udzielamy".
 — Czy dobrze? — zapytał księżna.
 — O! tak! pani — krzyknęła Klara.
 — I mam podpisać?
 — A, naturalnie!
 — No, moje dziecię — rzekła pani de Condé, podpisując z uprzejmym uśmiechem — widzę, że wszystko trzeba zrobić, co tylko zechcesz.
 Klara rzuciła się na papier, jak orzeł na zdobycz swoję.
 Ledwie zdążyła podziękować księżnej, przyciskając go do serca, wybiegła gwałtownie z pokojów.
 Na schodach spotkała pana de la Rochefoucault z dość licznym orszakiem oficerów i ludu, który mu zwykle towarzyszył w czasie jego wycieczek po mieście. Ukłoniła się z lekk i wesoło. Zdziwiony, zatrzymał się chwilę na schodach i, nim wszedł do księżnej de Condé, śledził wicehrabinę oczyma a żna sam dół schodów.
 Potem, gdy już był u księżnej, rzekł:
 — Pani, wszystko gotowe.
 Księżna nie mogła zrozumieć.
 — Na placu — mówił lalej książę.
 — A, bardzo dobrze — odpowiedziała księżna udając spokojność, bo wiedziała, że się jej przypatrywno z uwagą, gdy pomimo natury kobiecej co ją drżeć zmuszała była posłuszną swej godności naczelnika stronnictwa, która nakazywała utrzymać całą odwagą, do jakiej tylko zdol-