Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/39

 Młody człowiek, z oznakami możliwego szacunku dał się pocałować księżnej, a następnie zwrócił się ku księżnej wdowie i oddał jej głęboki ukłon.
 — Prędko, mów, droga Klaro — rzekła księżna wdowa.
 — Tak, mów — dodała pani de Condé. Widziałaś Richona?
 — Widziałam go; obarczył mię nawet zleceniem do pań.
 — Dobrem, czy złem?
 — Sama nie wiem. Składa się z dwóch słów.
 — Jakich? Prędko! umieram z niecierpliwości.
 Najwyższy niepokój malował się na twarzach obydwóch pań.
 — Bordeaux! Tak!... — rzekła Klara, niepewna jakie wrażenie wywrą jej słowa.
 Księżne odpowiedziały na te dwa słowa krzykiem radości, na odgłos którego Lenet przybiegł z drugiego końca galerji.
 — Panie Lenet, zbliż się, zbliż — zawołała księżna — wcale nie wiesz jaką nowinę przywozi nam ta dobra Klara!
 Przeciwnie, pani, wiem — odrzekł Lenet z uśmiechem — i dlatego właśnie nie spieszyłem się.
 — Jakto, pan wiesz?
 — Bordeaux! Tak! — Czyż nie to?
 — Zaiste, kochany panie Piotrze, jesteś czarodziejem — rzekła księżna wdowa.
 — Jeżeliś pan o tem wiedział — rzekła z wyrzutem księżna — dlaczego, widząc nasz niepokój, nie uspokoiłeś nas pan temi dwoma słowy.
 — Ponieważ chciałem pozostawić pani wicehrabinie de Cambes nagrodę za jej trudy — odpowiedział Lenet, pochylając się przed Klarą — i ponieważ bałem się wybuchu radości Waszych wysokości na tarasie, wobec tylu ludzi. — Masz pan słuszność, zawsze masz pan słuszność dobry panie Piotrze — rzekła księżna.
 Uciszmy się.
 — Zawdzięczamy to jednakże tylko temu poczciwemu Richonowi — rzekła księżna wdowa. Wszak jesteś z niego zadowolony, kumie Lenet?
 Kum, było to wyrażenie pieszczotliwe, które księżna--