Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/7

ROZDZIAŁ IX.

 Księżyc zaczął już wschodzić, kiedy wicehrabia w towarzystwie swego wiernego Pompéea wyjechał z oberży pod „Złotem cielęciem“ puścił się drogą paryską.
 Prawie przez kwadrans wicehrabia pogrążony był w dumaniach. Przez ten czas ujechał blisko półtorej mili.
 Nakoniec obrócił się do masztalerza, jadącego za nim w odległości trzech kroków, i zapytał:
 — Pompée nie znalazłeś też przypadkiem mojej rękawiczki z prawej ręki?
 — Nie, panie.
 — A co tam poprawiasz przy tłomoczku?...
 — Patrzę, czy dobrze przywiązany i przyciągam rzemienie, ażeby złoto nie dźwięczało; dźwięk złota zwabia nieprzyjemne znajomości, szczególniej w nocy.
 — Bardzo dobrze robisz, Pompée cieszę się mocno z twej staranności i rozsądku.
 — Są to zupełnie naturalne przymioty w starym żołnierzu, i najzupełniej zgodne z odwagą; jednakowoż, nie biorąc odwagi za lekkomyślność, przyznam się, że bardzo żałuję, iż pan Richon nie mógł nam towarzyszyć, przecież dwadzieścia tysięcy liwrów nie są tak łatwe do ustrzeżenia, szczególniej zaś w dzisiejszym burzliwym czasie.
 — Mówisz bardzo rozsądnie Pompée — odpowiedział wicehrabia — zupełnie zgadzam się na to.
 — Ośmielę się nawet dodać — mówił dalej Pompée, widząc, że wicehrabia pochwala jego tchórzostwo — że nierozsądnie czynimy, wystawiając się na niebezpieczeństwo. Pozwól mi odjechać, wicehrabio, i opatrzyć mój muszkiet.
 — No i cóż, Pompée?
 — Muszkiet w dobrym jest stanie, i źle byłoby z tym, coby ośmielił się nas zatrzymać.
 — Oho! co tam takiego?