Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/70

 — Dlatego, że zachowując go sobie, jedną tylko miałbym korzyść; ustępując zaś panu, zyskać mogę w dwójnasób.
 — Cóż pan możesz zyskać w dwójnasób?
 — Naprzód, pieniądze.
 — Wcale ich nie mamy.
 — Będę wyrozumiałym.
 — A powtóre?
 — Stopień w armji książąt.
 — Książęta nie mają armji.
 — Lecz wkrótce ją mieć będą.
 — Nie wolałbyś pan raczej patentu na prawo formowania jakiego odziału?
 — Waśnie tylko co miałem prosić o niego.
 — Idzie więc nam teraz tylko o pieniądze.
 — Tak, o pieniądze.
 — Wieleż pan żądasz?
 — Dziesięć tysięcy liwrów. Powiedziałem panu, że będę wyrozumiałym.
 — Dziesięć tysięcy liwrów!... — powtórzył Lenet.
 — Tak. Przecież będę potrzebował na uzbrojenie i umundurowanie żołnierzy.
 — W rzeczy samej, pan żądasz niewiele.
 — Więc się pan zgadzasz?
 — Targ już skończony.
 Lenet wyjął gotowy już patent, wpisał w niego nazwisko podyktowane mu przez młodego człowieka, przyłożył pieczęć księżnej i oddał go Cauvignacowi.
 Potem otworzył sekretną kasę, w której zamknięty był skarb buntowniczej armji i wyjąwszy z niej dziesięć tysięcy liwrów w złocie, ustawił je kupkami po dwadzieścia luidorów w każdej.
 Cauvignac skrupulatnie wszystko porachował, po skończeniu czego, dał głową znak Lenetowi, że blankiet już do niego należy.
 Lenet wziął papier i schował go do sekretnej kasy, sądząc zapewne, że takowy większą ma od pieniędzy wartość.
 W chwili, gdy Lenet chował do kieszeni klucz od kasy, wpadł do gabinetu pomieszany lokaj, oświadczając mu, że go wzywają do załatwienia jakiejś wielce ważnej sprawy.
 Wskutek tego, Lenet i Cauvignac wyszli z gabinetu.