Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/99

 Canolles śledził je oczyma, dopóki drzwi za sobą nie zamknęły.
 Potem oczy swe radością jaśniejące, skierował na mniemaną księżnę.
 — Powiedz mi — odezwała się wówczas ta ostatnia, siadając w pościeli i krzyżując na piersiach ręce — powiedz mi, baronie de Canolles, dlaczego mnie ścigasz?
 Mówiąc to, patrzyła na młodego oficera nie tem dumnem spojrzeniem księżnej, które się jej wcale nie udawało, lecz przeciwnie, tak czule i znacząco, że baronowi stanęły nagle wszystkie zachwycające szczegóły ich pierwszego spotkania, wszystkie wypadki w drodze, wszystkie wspomnienia tej powstającej miłości.
 — Pani — rzekł, zbliżając się do łóżka — ścigam w imieniu króla księżnę de Conde‘a nie ciebie, pani, gdyż nią nie jesteś.
 Ta, do której wyrazy były zwrócone, pobladła i ręce na sercu oparła.
 — Cóż pan chcesz powiedzieć i za kogóż mnie bierzesz?... — zawołała.
 — Trudno mi bardzo na to odpowiedzieć — odrzekł Canolles — przysiągłbym bowiem prawie, że jesteś pani najładniejszym wicehrabią gdybyś nie była najcudniejszą wicehrabiną.
 — Panie — powiedziała poznana kobieta z godnością spodziewając się, że tym sposobem nakaże uszanowanietylko zrozumiałam: że i uchybiasz, że mnie obrażasz! Canollowi — z tego wszystkiego co mi pan mówisz, jedno
 — Panie — odrzekł Canolles — nie uchybiamy Bogu, bo Go czcimy; nie obrażamy aniołów, gdy klękamy przed niemi.
 I przy tch słowach, Canolles schylił się, jakby chciał klęknąć.
 — Panie — zawołała wicehrabina, wstrzymując Canollea — księżna de Condé nie może ścierpieć...
 — Księżna de Condé — odpowiedział baron — ucieka teraz na dobrym koniu, drogą do Bordeaux, wraz z Vialasem, radcą Lenet, swymi dworzanami i całym wreszcie domem, mało się troszcząc co zaszło w tej chwili między baronem de Canolles i wisehrabiną de Cambes.
 — Co pan mówisz?... Czyś rozum postradał?