Strona:PL Dzieła Ignacego Krasickiego T. 6.djvu/338

te, jest to słuchać głosu samych świętych apostołów; i dla tej przyczyny, kościoły wszystkie listy te publicznie czytać kazały. Ztąd poszedł obrządek śpiewania lub czytania lekcyi i ewangelii podczas mszy świętej w obecności ludu. I ztąd nie godzi się kaznodziejom tylko z Pisma czerpać nauki i kazań swoich brać materyą.
 Uwłóczyli bóztwu Chrystusa Pana niektórzy przewrotni w umyśle, skażonego serca ludzie; Kościół święty pierwszy raz z całego świata w osobach Biskupów pod zwierzchnością Ojca świętego zgromadził się; tam na fundamencie Pisma świętego i nauk powszechnych, tudzież apostolskiego podania ułożył wyznanie wiary takie, jakie we mszy świętej podczas świąt śpiewane, w dni powszednie czytane od kapłanów słyszycie.
 W tem wyznaniu, bóztwo Ojca, Syna, Ducha świętego wyrażone i inne wiary tajemnice. Mówiłem wyżej, iż oprócz Pisma bożego zażywali ojcowie święci w wyznaniu wiary — tradycyi, to jest: podania apostolskiego; zwyczaj albowiem Kościoła świętego jest i był zawzdy udawać się do nauk powszechnych, które po kościołach świata kwitnęły i które opowiedziane, nie pisane będąc od apostołów, zbawiennością swoją przez powieść jednych od drogich zasiągnioną, powszechnością nawet swoją dały dowód, że są apostolskiemi i za takie od Kościoła przyjęte były i są. Zgadzając się we wszystkiem z Pismem świętem, niezbitej nabywają mocy i są współfundamentem Kościoła bożego.
 Jakich zaś Kościół święty zażywał sposobów, aby Pismo święte zachował w całości, nie od rzeczy wam będzie opowiedzieć. Dla zachowania skarbu tego i większego pasterzów rozpatrzenia się, zgromadzenia chrześcijańskie zawdy zaczynały się od czytania Pisma świętego. Dowody tego są po całym świecie. Żadnego katolickiego między parafialnemi osobliwie nie zobaczycie kościoła, w którymby nie było ambony na opowiadanie słowa bożego. W najdawniejszych kościołach ambon kilka wystawiano; w jednych listy apostołów, w drugich ewangelie głoszono publicznie; co było jedno z najpierwszych powinności kapłanów i pasterzów.
 Ta część uroczystości chrześcijańskich zdawała się niemniej potrzebna, jak uczęszczanie do sakramentów; ponieważ w opowiedaniu słowa bożego, znajduje się nasienie i szczep wiary świętej. I ztąd poszedł zwyczaj uroczystości i obrządków, z któremi się słowo boże ogłasza.
 Dyakon z miejsca swego wychodzi i położywszy księgę ewangelii na ołtarzu, zkąd jako z rąk bozkich ją bierze, klęka przed kapłanem mszą świętą mającym i prosi go o rozkaz lub poselstwo, aby mógł w tym charakterze głosić słowo boże ludowi zgromadzonemu. Prośba ta wielkie i pożyteczne w sobie nauki zawiera. Wspaniały