Strona:PL Dzieła Juliusza Słowackiego 01 (Gubrynowicz).djvu/051

Ta jedna myśl tysiączne urodziła myśli;
Straszna cierpienia potęga,
Umysł je rozwija, — kryśli,
 Z niedowiarstwa marą sprzęga...        110
O niedowiarstwo! Ty piekieł pochodnią
Niszczysz mgłę marzeń i blask urojenia złoty.
Gdzież cnota?... niema cnoty!...
I zbrodnia nie jest zbrodnią.
 Na niepewnej ważysz szali        115
Wzniosłe uczucia w człowieku...
Już wszyscy tak myśleli — i wszyscy wołali,
Jest to chorobą czasu! — jest to duchem wieku!
Ta ciemność była tylko przepowiednią słońca.
 Wolności widzim Anioła,        120
Wolności powstał obrońca.
Podnieście wybladłe czoła!
Dalej do steru okrętu!
Dalej! na morskie głębinie!
 Rzućmy się w odmęt — z odmętu        125
Może niejeden wypłynie!
Podobni do nurków tłumu,
Co do morskiej toną fali,
Wśród wirów kręceni szumu,
 Już ich fala w głąb porywa;        130
Ale niejeden wypływa,
Blizki brzegu, lub daleki,
Ten niesie gałąź korali,
Ów w Amfitryt trąbę dzwoni.
 Lecz niejeden zniknie w toni,        135
W morzu zostanie na wieki.

---