Na ustach moich węgiel położył czerwony,
Obrócił na północ twarzą,
I kazał prorokować hymn wrący, szalony.
Narody ziemskie! kiedy was porażą,
Kiedy stracicie nadzieje, 5
Słuchajcie wieszczów — byście wiedzieli, co każą.
A naprzód temu, co krew waszą leje,
Przez usta, piersi i skórę i oczy,
I znużony jest zemstą i nie mdleje,
Trzy przekleństwa posyłam, i duch proroczy, 10
Co ma jak szatan szpony ogniste i skrzydła
I robaczliwy ząb, co trupy toczy.
Miałem lutnię, co siedem strun miała i widła,
Na nich był patyk złoty, gdzie łabędziowi
Duszy mojej spoczynek był — lecz mi obrzydła; 15
Bowiem nie mogła wydrzeć nic grobowi,
Nawet pamiątek tych, co nieśmiertelne
Powinny być — a są podobne snowi.
A więc zerwałem naprzód dwie weselne
Struny na lutni tej, i nigdy więcej 20
Już nie obudzę ich, — bo są bezczelne.
