Gdy na ojczyznę spojrzą oczy Lolki,
Karmione złotem i tęczową czczością,
Niechajże spojrzą tak, jak oczy Polki,
Spokojnie — ale z ogniem i miłością.
Kiedy je patrzeć na smutek przymuszą, 5
I na lud, który gdzieś w łańcuchach pędzą,
Niechaj te oczy łzami się zaprószą —
Lecz niech się nigdy nie zamkną przed nędzą.
Kiedy z tych oczu łez opadnie rosa,
A ludzie będą chciwie w nie patrzali, 10
Niech oczy całe pokażą niebiosa
Aż do błękitu dusz i jeszcze dalej.
A kiedy przyjdą porwać naród z trumny
I rzucić w ogień tych, co skry się boją,
Niech w oczach będą takie dwie kolumny, 15
Jak ognie, które na wulkanie stoją.
Wtenczas ja powiem srodze rozkochany,
I nawet w rymy to zamknę królewskie:
Że choć widziałem w oczach cztery zmiany,
Prawdziwie Lolka ma oczy niebieskie. 20
Strona:PL Dzieła Juliusza Słowackiego 01 (Gubrynowicz).djvu/146
Ta strona została skorygowana.
DO LUDWIKI BOBRÓWNY.
