Ta strona została uwierzytelniona.
DUCH I TRUP, KTÓRY NA PŁOMIENIACH LATA...
Duch i trup, który na płomieniach lata
A ma szafirem płaszcz umalowany,
Gdym odszedł — stanął Panem tego swiata.
Z gwiazdy, która swój swit ciągle błyskany
Nad moczarami w człeka przemieniła, 5
Błysnął — i ogniem był jak trup porwany.
A w kołach duchów twarz złota swieciła
Mimo obrotu — w szworniach — nieruchoma,
Że prawdę mówię — ja duch — wie mogiła.
