Strona:PL Dzieła Juliusza Słowackiego T1.djvu/258

 Drżącym od starości głosem
 Starzec, pochylony laty,
 Trząsł dumnym mocarzy losem.
 Zaglądał w królów siedziby,
 Zaledwo promyk oświaty,
Przez ubarwione gmachu przedzierał się szyby.

 Jakiś mnich stanął u proga,
 Kornéj nie uchylił głowy,
 Walczył słowami Boga.
 I wzgardził świętemi kary.
 Upadł gmach zachwiany słowy,
 Błysnęły światła promienie...
 Piérwsze wolności westchnienie
 Było i westchnieniem wiary.

 IV.
Jak sosny niebotyczne, urośli królowie,
Deptane prawa Ludów, gdzież znajdą mściciela?...
 Na Albionu ostrowie,
 Kromwel — Któż nie zna Kromwela?...
On dawną krwią Stuartów zalał stopnie tronu,
I nie chciał na nie wstąpić — on pogardził tronem.

 I czémże dzisiaj jest król Albionu?
 Błyszcząca mara — widziadło,
 Xiężyc na niebie zamgloném,
 A słońce praw oświéca tę postać wybladłą.

 Ale wielcy mężowie zasiedli do steru,
 Świątynią praw dźwigają tysiączne kolumny,
 Patrzcie! jak długim rzędem za trumnami trumny
 Wchodzą w posępne gmachy Westminsteru.

 V.
O świat nowy Hiszpańskie uderzyło wiosło,
 Tam brat zaprzedawał brata...
 Na lądzie nowego świata,
 Żałobne drzewo wyrosło,