Strona:PL Dzieła Juliusza Słowackiego T1.djvu/260

  Czarna okryci żałobą...
  Czemuż płaczą nad sobą?
 Bogatą wezmą spuściznę.
 Dla czegóż nad nim płaczą?...
 W grobie zapomni troski.
Bracia! — on umarł — on był ostatnim z téj wioski,
 Co widział wolną ojczyznę.

Synowie jeszcze po nim nie zdjęli żałoby,
  Już na wolnéj żyją ziemi.
Idźmy więc nad ojców groby,
  Wołajmy Bracia nad niemi,
  Może usłyszą w mogile?...

 VII.

 Widziałem jak młodzieniec w saméj wieku sile,
 Strawiony własnym ogniem — przeklął ogień duszy,
Wołał - czemuż Bóg więzów moich nie roskruszy?...
  Lecz wszędy cichość grobowa:
A więc sam odpowiadał — „jestem panem życia”
  Okropny rospaczy słowa.
  Z umysłowych władz rozbicia,
  Została ta myśl straszliwa.
  I bladość śmierci lice wyniosłe okrywa.
 Ta jedna myśl, tysiączne urodziła myśli,
  Straszna ciérpienia potęga,
  Umysł je rozwija — kryśli.
  Z niedowiarstwa marą sprzęga.
 O niedowiarstwo! Ty piekieł pochodnią
 Niszczysz mgłę marzeń i blask urojenia złoty.
  Gdzież cnota?... nie ma cnoty!...
  I zbrodnia nie jest zbrodnią.
  Na niepewnéj ważysz szali,
 Wzniosłe uczucia w człowieku...
Już wszyscy tak myśleli — i wszyscy wołali,
Jet to chorobą czasu! — jest to duchem wieku!
Ta ciemność była tylko przepowiednią słońca.
  Wolności widzim Anioła.
  Wolności powstał obrońca.