Strona:PL Dzieła Juliusza Słowackiego T1.djvu/391

A w miastach ludzie czują że ja lecę,
W śrebrno łękitnéj — w nadpowietrznéj rzece,
Co nad krętémi ulicami płynie.

 Z sułtana powracam ja grodu,
 Sto głów dziś sułtański ściął miecznik:
 A każda na postrach narodu,
 Z bram miasta, jak żółty słonecznik,
 Spogląda za słońcem zachodu.
 I oczy wlepiły w mgłę białą,
 Co kraj im rodzinny zakrywa:
 I każda się zda jakby żywa,
 Krwią płaczą gdy łez im nie stało.

 Zemsty natchnąłem je duchem,
 Mścijcie się rzekłem, dam broni...
 Czarnym zarazy łańcuchem
 Sułtańskie grody związały,
 W meczetów zakradły się woni.
 Za bramy wybiegł lud cały,
 Na bramach była zaraza;
 Lud martwe dał jéj pokłony.
 Głowy — jak królów korony,
 Świecą na słupach z żelaza,
 I mają poddanych — trupy.

 Z Syryjskiémi łupy,
 Ja okręt, przez wały,
 Po morza błękicie,
 Do portu zawiałem.
 I stał oniemiały,
 Nie spuścił szalupy,
 A na żaglu szczycie,
 Nad cichémi trupy,
 Ja anioł siedziałem.

 Lud widząc bitwy,
 W grobów popiele,
 Chciałem by groby otwarli.
 Złoty aniele!