Strona:PL Dzieła Juliusza Słowackiego T1.djvu/393

Jak Kleopatry perłę w krwi rostopię,
W czarze z kryształu i dam czarę ludom...
A one może, w chwili obłąkania,
Odepchną czarę... wieczna im mogiła!
Jeżeli czarę od siebie odrzucą,
Jeżeli usta dla tego odwrócą
Że się w krwi ludzkiéj myśl ta rostopiła,
Chociaż tak była bezcenna i droga,
Że o niéj dotąd nie śnił nikt — prócz Boga...
Lecz niech ją pojmę — niech przeniknę jasno,
Niech mi z posianych roskwitnie zarodów,
Zemsta człowieka i zemsta narodów...
Jest w sercu... w myślach... moje myśli gasną...
Znów mię ogniste porywa marzenie;
Widzę je sercem i okiem zamkniętém.
Powietrze zda się wielkim dyamentem
W którym kolory grają i płomienie.
 Szatani! o ciemni szatani!
 Jak płyną wirem obrazy!
To mój okręt korsarski na ciemnéj otchłani
 W skrzydlate widmo się mieni;
 A z prawéj strony anioł zarazy,
 A z lewéj anioł ognisty,
 Liny z promieni...
 I morza obrus błękitno szklisty
Nie łamie się w pianę pod statku piersiami,
I okręt białémi nie szumi żaglami;
 I tylko czuję że płynę,
 Jak duchy w północną godzinę,
 Posępny, okryty mgłami.
 I mgła błękitna pobiela
 Uciekające wstecz brzegi,
 Topią się, nikną jak śniegi.
 Znów widne... tam palma drząca,
 Jako kapłan Izraela,
 Do cichéj twarzy miesiąca
 Wznosi dłonie — twarz odwraca,
 I mówi modlitwy szmerem.
Anioł zemsty kieruje okrętowym sterem,
Odbłyskiem swego lica ciemny brzeg pozłaca.