Strona:PL Dzieła Juliusza Słowackiego T3.djvu/048

 I poddał się rozpaczy i sechł jak stare drzewo. A przystąpiwszy raz do niego rzekłem: bój się Boga! dla czego ty się gryziesz?
 I rzekł mi z wielką tajemnicą jak człowiek obłąkany: zapomniałem wyrazów pacierza... i pogroziwszy mi palcem abym był cicho, odszedł.
 I zobaczyłem go raz że brał w ciemności ołów zgniły i truciznę ową pożywał.
 A po kilku dniach rumieniec ceglany wyszedł mu na twarz, a ciało opadło na kościach jak zmoczone płótno namiotu, oczy zaś miał błyszczące.
 A dziś nie wiem jak umarł, bo oto spałem przy nim, a nie słyszałem aby choć westchnął.
 A jeżeli macie serce żałujcie go, bo go znam, był człowiek uczciwy.
 Więc Anhelli obróciwszy się do Szamana rzekł: to samobójca!
 Lecz Szaman zasłonił oczy i podniosłszy kawałek ołowiu z ziemi rzekł: ten ołów zabójcą jest i doradzcą złym, bo mówił: weź mię i zjedz, jam jest końcem i spokojnością.
 Ten ołów oszukańcem jest, bo się udał przed człowiekiem za Boga, który sam tylko cierpienie kończy na wieki i serce uspakaja.
 A przeklęty, kto przed najmniejszym wichrem pada na ziemię i łamie się!... podobny strzaskanéj kolumnie.
 Lecz przed wichry silnemi i wam padać wolno... będziecie żałowani.
 Cóż więc! odmówią wam poświęconego cmentarza? kto wie jaki jest sen w niepoświęconéj mogile?