Strona:PL Dzieła Juliusza Słowackiego T3.djvu/431

Ta strona została przepisana.
XII.

A jednak gdyby twoja o! młodości
Żelazna niegdyś wola, dumna, twarda;       90
Gdybym nad sobą miał więcéj litości,
Gdyby mi nawet wskrew nie przeszła wzgarda
Tego co teraz jest i co w przyszłości
Być może: lutnią szalonego Barda
Skruszyłbym, wziąwszy pod zgięte kolano;       95
I nową harfę wziął niepokalaną.


XIII.

Lecz późno! późno już! Gdzie są słuchacze?
Czy w grobach klaszczą w ręce zadziwione?
Czy urągają? — nie wiém — i nie raczę
Gonić myślami te smętne, stracone       100
Mary. — Lecz nieraz kiedy mi zakracze
Orzeł, lecący na słońce czerwone:
Zda mi się że to jakaś dusza bratnia
Znów odlatuje ode mnie — ostatnia!


XIV.

Lubiłem takie dusze, dzikie, smętne,       105
Rozokolone na niebie szeroko,
Błyskawicowe trochę, trochę mętne,
Nawet gdy w ciało się straszne obloką,
I w pioruny się rzucają namiętne
Lub nad Safony chwieją się opoką;       110
Lubiłem takie dusze — nie bezkarny!
Wybrednie marząc w różach, kolor czarny.


XV.

Dziś uleczony, na pół — lubię róże
Takie, jakiemi je Bóg stworzył, ładne
I wiotkie. — Teraz wam powieścią służę,       115
I w żadne więcéj ustępy nie wpadnę,
Żadną gawędą pieśni nie przedłużę —
Ale też z faktów wam nic nie ukradnę,
Bo wszystko godne jest pamięci wiecznéj,
I wszystko może ujść, w kompanii grzecznéj.       120