Strona:PL Dzieła Juliusza Słowackiego T3.djvu/464

Ta strona została przepisana.
LXXII.

A sąd zostawię wiekom. — Bądź zdrów wieszczu!       565
Tobą się kończy ta pieśń dawny Boże.
Obmyłem twój laur, w słów ognistych deszczu,
I pokazałem że na twojéj korze
Pęknięcie serca znać — a w liści dreszczu
Widać że ci coś próchno duszy porze.       570
Bądź zdrów! — A tak się żegnają nie wrogi,
Lecz dwa na słońcach swych przeciwnych — Bogi.



KONIEC PIERWSZYCH PIĘCIU PIEŚNI.