Strona:PL E Zola Magazyn nowości.djvu/19

 — O, dziękuję — odpowiedziała Dyoniza — napiliśmy się mleka w kawiarni, naprzeciw dworca kolei.
 Widząc, że się Genowefa przypatruje zawiniątku, leżącemu na ziemi, dodała:
 — Zostawiliśmy walizę na stacyi.
 Rumieniła się, pojmując, że w ten sposób nie przybywa do nikogo. Jeszcze w wagonie, skoro tylko pociąg wyruszył z Valognes, uczuła żal i przestrach; dlatego pozostawiła walizę i zaprowadziła dzieci na śniadanie.
 Nagle odezwał się Baudu:
 — Pogadajmy teraz krótko a zwięźle. Pisałem wprawdzie do ciebie, ale już przeszło rok temu, a w ciągu tego roku moje dziecko, interesa wcale się nie poprawiły.
 Zamilkł, jakby dławiony wzruszeniem, którego niechciał okazać. Pani Baudu i Genowefa, z miną zrezygnowaną, spuściły wzrok ku ziemi.
 — O, to tylko stan przejściowy, jestem spokojny. Jednakże zmniejszyłem swój personel, mamy teraz tylko trzy osoby i ciężkie czasy niepozwalają na przyjęcie czwartej. Dlatego nie mogę się pomieścić u siebie, moje dziecko, chociaż o tem pisałem.
 Dyoniza słuchała go przerażona, blada. On zaś dodał jeszcze:
 — Na nicby się to nie zdało, ani nam, ani tobie.
 — Dobrze, stryju; — wymówiła z trudnością — postaram się radzić sobie sama.