Strona:PL E Zola Magazyn nowości.djvu/81

 Lecz Favier jak zwykle nieprzyjemny, sucho odpowiedział:
 — Na pierwszem piętrze.
 Dyoniza chcąc czemprędzej uniknąć wejrzeń tych wszystkich mężczyzn, podziękowała i znowu się odwróciła od wschodów, kiedy Hutin pociągnięty wrodzoną grzecznością, pomimo że ją nazwał „żórawicą,” powstrzymał ją z jak największą uprzejmością i rzekł:
 — Nie tędy, może pani zechce się tu pofatygować...
 Nawet zrobił kilka kroków przed nią i doprowadził do wschodów, znajdujących się na lewo w halli, pod galeryą. Tam się ukłonił z tym tkliwym uśmiechem, jaki miał na usługi wszystkich kobiet i wskazał:
 — Na górze, zwróć się pani na lewo. Okrycia są nawprost.
 Ta ujmująca grzeczność dotknęła Dyonizę do żywego. Była to niejako braterska pomoc. Podniosła oczy patrząc na Hutina i wszystko jej się w nim podobało: ładna twarz, spojrzenie, którego uśmiech rozpraszał jej trwogę i głos pełen kojącej słodyczy. Serce jej przepełniło się wdzięcznością, którą wyjawiła w kilku urywanych słowach, o ile zmieszanie jej na to pozwoliło:
 — Pan jesteś zbyt dobry. Proszę się nietrudzić. Dziękuję po tysiąc razy.
 Hutin zbliżył się do Faviera i szepnął swym ostrym głosem: