Strona:PL E Zola Ziemia.djvu/156

 — Prawda. Prawda i to, że nie sprzyjam mu już nawet, bo tak się źle prowadzi... Ale jednak, trzebaby się go zapytać.
 Jan zamyślił się przez dłuższą chwilę. A potem rzekł:
 — Wasza wola... Może tak i trzeba naprawdę. Że to przez dzieciaka...
 Matka Frimat, która z miną poważną wylewała mydliny z szaflika, zdawała się przyznawać im słuszność, wyraźnie wszakże popierając przy tem Jana. Uczciwy chłopak, nieuparty, nie żaden gbur... Wtem usłyszano z zewnątrz kroki Franusi, powracającej ze swojemi krowami.
 — Chodź Lizko — wołała zdaleka — chodź, zobacz.... Łaciatej coś się zrobiło w nogę.
 Wszyscy wybiegli przed dom i Lizka, na widok utykającej krowy ze skrwawioną przednią lewą nogą, wybuchła nagłym gniewem. Zdarzało jej się czasem powstawać tak ostro na siostrę, kiedy ta była jeszcze mała i zrobiła jakąś psotę.
 — Znów przez niedozór, co?... Zasnęłaś na trawie, jak wtenczas?
 — Ależ nie, naprawdę nie... Nie wiem, co jej się stało. Uwiązałam ją do słupka, musiała jej się noga zaczepić o sznurek.
 — Stul gębę, kłamczucho!... Jeszcze mi ją zabijesz kiedy, moją Jałosię!
 Czarne oczy Franusi zabłysły. Była bardzo blada. Oburzona do żywego, ledwie zdołała wyjąkać:
 — Twoja Jałosia! twoja Jałosia!... Mogłabyś powiedzieć — nasza Jałosia...
 — Jakto? nasza Jałosia? Może twoja, smarkulo jedna?
 — A tak, żebyś wiedziała, połowa wszystkiego, co było tatusiowe, jest moje. Mogę zabrać sobie połowę i zrobić z nią, co mi się spodoba. Choćby zmarnować, jeśli taka moja wola!
 Obie siostry przyskoczyły sobie do oczu i stanęły