Strona:PL E Zola Ziemia.djvu/168

ce chyliło się na widnokręgu, kosiarze wycinali coraz szersze wyłomy. Wiktor, po narychtowaniu swojej kosy, nie spieszył się jednak z robotą, a że w tej chwili przechodziła Flądra z gęsiem swojem stadkiem, wymknął się cichaczem i pobiegł za nią, ukrytą już pod osłoną gęstego szeregu obrzeżających rzekę zarośli wierzbiny.
 — Masz tobie! — zawołał Jan — już i na nią ostrzy zęby. Czeka go tam szlifierka.
 Franusia parsknęła nowym śmiechem na tę aluzję.
 — Za stary dla niej.
 — Za stary!... Bodaj że wzajem na się ostrzą zęby!
 Gwizdnął przeciągle, naśladując świst kamienia, ostrzącego żelazo. Nawet Palmira, trzymająca się za brzuch ze śmiechu, jak gdyby ją kolka sparła, zawołała:
 — Co się temu Janowi zrobiło? Nigdy tak nie dokazywał.
 Jan i Palmira coraz wyżej podrzucać musieli Franusi siano, stóg rósł jak na drożdżach. Żartowano z nauczyciela i z Berty, którzy usiedli zmęczeni lekcją koszenia. Może „Ta Bez Tego“ pozwoliła mu łaskotać się zdaleka źdźbłem trawy... tak czy tak jednak nie będzie dla niego chleba z tej mąki.
 — Bezeceństwa dziś gada! — powtarzała Palmira, nienawykła do śmiechu i dusząca się nim prawie.
 Jan chciał ją podrażnić.
 — Oho, dożyliście do trzydziestu dwóch lat i nie próbowaliście nigdy, jak smakuje?
 — Nie, nigdy!
 — Jak to? nigdy żaden chłopiec was nie miał? Nie macie kochanka?
 — Nie, nie.
 Szara bladość powlokła jej ponurą, wydłużoną, przedwcześnie wynędzniałą twarz, zwiędłą i ogłupiałą w nieustannej ciężkiej pracy, rozjaśnioną jedynie pa-