Strona:PL Edgar Wallace - Bractwo Wielkiej Żaby.pdf/130

 — Proszę o książkę domową, — rzekł Elk, a portjer zaczął natychmiast wyliczać nazwiska, zawód i charakter lokatorów.
 — Do kogo należy ten blok domów?
 — Do Domu Bankowego Maitlanda. Teraz mr. Maitland kupił też pałac księcia Caux na Berkeley Square i...
 — Niech mi pan nie opowiada jego całego życiorysu. O której godzinie miss Bassano wróciła do domu?
 — Była cały wieczór w domu. Od jedenastej.
 — Czy był ktoś u niej?
 Portjer zawahał się. — Mr. Maitland przyszedł z nią, ale zaraz odszedł.
 — Poza tem nikt?
 — Nikt, prócz mr. Maitlanda.
 — Niech mi pan da zapasowy klucz.
 Portjer żachnął się. — Stracę posadę, — rzekł błagalnie. — Czy nie może pan zapukać?
 — O, owszem, — rzekł Elk. — Niema dnia, żebym kogoś nie puknął w plecy przy aresztowaniu. Ale mimo to chciałbym mieć klucz.
 Elk nie wątpił, że Lola zamknęła drzwi od wewnątrz na zasuwkę, i przypuszczenie jego sprawdziło się. Zadzwonił i czekał dość długo, zanim w okienku ukazało się światło, i Lola zjawiła się w szlafroku i czepku.
 — Co to ma znaczyć, panie inspektorze? — zapytała. Nie próbowała nawet okazać zdziwienia.
 — Zwykła przyjacielska wizyta. Czy mogę wejść?
 Lola otworzyła drzwi szerzej, i Elk wszedł w towarzystwie Gordona i dwóch detektywów. Lola ignorowała Dicka zupełnie.
 — Jutro pójdę do szefa policji, — rzekła, — a jeżeli mi nie da pełnego zadośćuczynienia, ogłoszę tę sprawę we wszystkich gazetach. To rzecz niesłychana, żeby wśród nocy