Strona:PL Edgar Wallace - Bractwo Wielkiej Żaby.pdf/259

 — Dokładnych wiadomości nie mam, ale mogę panią zapewnić, że wiadomości, jakie mamy, nie brzmią źle, — rzekł Elk. — A jakże się pan dowiedział o sprawie, Johnson? — zapytał.
 Świeżo upieczony miljoner powtórzył swoje wyjaśnienie.
 — Powinienem był wtajemniczyć Sileńskiego i jego pomocników w całą sprawę, — rzekł Elk. — Wtedy możeby milczeli. No, a jakże się pan czuje w roli Krezusa, mr. Johnson?
 — Mr. Johnson nie czuje się zbyt dobrze, — rzekł Broad. — Zwrócił na siebie uwagę miłego mr. Żaby.
 Elk obejrzał starannie kartkę z groźbą. — Kiedy otrzymał pan ten świstek? — zapytał.
 — Znalazłem go wczoraj rano na biurku. — Mr. Johnson opowiedział jeszcze wypadek z zatrutą herbatą, poczem pożegnał się. — Ach, mr. Elk, gdyby się panu dało złapać Żabę, wyświadczyłby pan ludzkości wielką przysługę!
 Świtało już, gdy Johnson wyszedł, a Elk zamknął za nim bramę i spoglądał przez chwilę na dobrodusznego pana, idącego przez pustą ulicę.
 — Lubię tego starego dzieciaka, — rzekł do Broada. — Bezwątpienia urodził się on pod szczęśliwą gwiazdą, gdyż nie mogę zrozumieć, dlaczego stary nie zapisał raczej pieniędzy dziecku...
 — Czy znalazł pan już dziecko? — przerwał mu Broad.
 — Nie, to także jedna z żabich tajemnic, czekająca jeszcze na rozwiązanie.
 Johnson doszedł właśnie do rogu ulicy, i widzieli, jak przechodził na przeciwległy trotuar, gdy z cieniu wyszedł naprzeciw niego jakiś człowiek. Nastąpiła krótka wymiana słów, poczem Elk ujrzał błysk rewolweru i usłyszał huk wystrzału. Johnson zachwiał się, zaś napastnik jego odwrócił się i uciekł.