Strona:PL Edgar Wallace - Bractwo Wielkiej Żaby.pdf/60

 Mr. Maitland potrząsnął niecierpliwie łysą głową. — Nic mnie nie obchodzi, czy wam się wiedzie dobrze, czy wam się wiedzie źle! Jak zmniejszam pensje, to zmniejszam. Zrozumiane?
 Ella znieruchomiała z przerażenia. Głos ten był brutalny i szorstki. Ton i wysłowienie pochodziły z rynsztoka.
 — Jak mu się nie podoba, może sobie iść, gdzie chce. A jak się to panu nie podoba... — wlepił wzrok w zaniepokojonego Johnsona, — ..może pan też iść, gdzie pan chce. Takich śmieciarzy dostanę na kopy, ile będę chciał. Na ulicy ich mogę zbierać. Basta!
 Johnson wyszedł na palcach i zamknął drzwi za dziewczyną, która wyszła za nim.
 — Przecież to potwór! — zawołała Ella. — Jak pan może z nim wytrzymać?
 Tęgi pan uśmiechnął się swobodnie. — Ma rację. Przy półtora miljonie bezrobotnych, może sobie rzeczywiście dobierać pracowników.
 — Nie miałam pojęcia, — rzekła Ella, kładąc odruchowo dłoń na jego ramieniu, — że on jest taki brutalny! Żal mi pana! To przecież straszne!
 — Maitland jest parwenjuszem, ale w istocie nie jest zły. Nie mogę tylko zrozumieć, dlaczego panią przyjął?
 — Czy zazwyczaj nie przyjmuje nikogo?
 — Nie, chyba w razie nieodzownej konieczności, co się zdarza najwyżej dwa razy do roku. Zdaje mi się, że nie rozmawia wogóle z nikim w firmie, nawet z dyrektorami.
 Johnson odprowadził Ellę do drzwi. Ray’a nie było jeszcze.
 — Prawdę mówiąc, — przyznał, gdy Ella poczęła na niego nalegać, — Ray nie był dziś jeszcze w biurze. Kazał powiedzieć, że się źle czuje, a ja urządziłem to tak, że uchodzi dziś za zwolnionego z biura.