Strona:PL Edgar Wallace - Czerwony krąg.djvu/108

 Jack siedział przy spóźnionem śniadaniu.
 — A to pan, inspektorze! — rzekł wstając na przyjęcie. — Proszę siadać! Od kilku godzin nic pan nie miał, zapewne, w ustach. Co nowego słychać?
 — Nic, prócz tego, że Froyant godzi się zapłacić.
 — Tak? — spytał Jack i roześmiał się poraz pierwszy od dawna. — Nie chciałbym być wobec tego, w skórze Czerwonego Kręgu!
 — Czemużto? — rzucił pytanie, także rozweselony, gdyż przeczuwał odpowiedź.
 — Biedny ojciec mój mawiał często, że Froyant nie spocznie dopóki nie odzyska każdego straconego grosza. Gdy się pozbędzie niepokoju, zacznie niewątpliwie śledzić i wydrze, z pod ziemi bodaj każdy wymuszony banknot.
 — To możliwe. Ale oni nie mają jeszcze pieniędzy.
 Opowiedział Jackowi o liście, jaki Froyant otrzymał, a młodzieniec zdziwił się wielce.
 — Ryzykują nie mało! — rzekł — któż się zdoła zmierzyć z takim Derrickiem Yale?
 — I ja tak sądzę! — przyznał inspektor, zakładając nogę na nogę. — Mam wielką cześć i podziw dla jego przedziwnych zdolności.
 — Na przykład dla jego psychometrji? — uśmiechnął się Jack, ale inspektor zaprzeczył.
 — Nie znam się na tem tak dobrze, bym mógł wyrazić sąd. Mimoto, że zresztą rozumiem je potrosze, myślę o czemś innem zgoła.
 Umilkł nagle i Jack zauważył jego przygnębienie.
 — Nie miłe przeżywasz pan chyba chwile w prezydjum policji! — zauważył Jack. — Coraz to nowe zbrodnie Czerwonego Kręgu muszą tych panów wyprowadzić z równowagi.
 Parr potwierdził skinieniem.