Strona:PL Edgar Wallace - Czerwony krąg.djvu/142

 — Masz pan na myśli marynarza Sibly, którego struto?
 Parr potwierdził skinieniem.
 — Przyznasz pan chyba, — rzekł z naciskiem, — że tamto było jedną z największych tajemnic Czerwonego Kręgu!
 W oczach jego zamigotał błysk.
 — Śmiejesz się pan? — spytał Jack. — I ja także tamtą sprawę uważam za nader tajemniczą.
 — Nie ulega kwestji, że otrucie Sibla będzie nierównie ważniejszym czynnikiem w schwytaniu bandy, niż wszystko, co może powiedzieć Brabazon.
 — Ach! — powiedziała stara dama. — Czemuż ciągle mówicie panowie o zbrodniach i złoczyńcach! To mnie strasznie denerwuje. Matka byłaby natomiast bardzo zadowolona...
 — Oczywiście, cioteczko! Przykro mi, że jej tu niema!
 Stara dama wyszła z pokoju, a Jack powiedział z uśmiechem:
 — Matka pańska jest, widzę, pod każdym względem wzorowa.
 W tej chwili uczuł, że popełnił faut pas, ale uspokoił go zaraz uśmiech inspektora.
 — Istotnie, jest wzorowa! Na razie nie mieszka tutaj.
 — Czy to istotnie matka pańska? — wyrwało się Jackowi bezwiednie.
 — Nie! — odparł Parr! — To moja babka!
 Jack wytrzeszczył oczy, zdziwiony bardzo.