Strona:PL Edgar Wallace - Czerwony krąg.djvu/149

 — Co za wydarzenie? — spytał Froyant z zaciekawieniem.
 — Zaprowadzono Lightmana na plac stracenia. Kat musiał być pijany, bowiem nóż gilotyny nie spadł jak trzeba. Trzy razy dotknął jeno karku delikwenta. Wmieszali się w sprawę widzowie. Wiesz pan jak pobudliwą jest publiczność francuska. Toteż, celem uniknięcia ruchawki, odprowadzono zbrodniarza do więzienia. W ten sposób uniknął śmierci Czerwony Krąg.
 Froyant, który pił właśnie kawę, skoczył na równe nogi.
 — Kto? — spytał porywczo.
 Mr. Brossard otworzył ze zdumienia usta.
 — Cóż to panu? — powiedział, spoglądając na splamiony kawą obrus.
 — Czerwony Krąg? — wrzasnął Froyant, drżąc całem ciałem.
 — Tak zwano ogólnie Lightmana! — oświadczył Brossard, ponownie zdumiony wrażeniem słów swoich. — Ja osobiście nie interesowałem się tą sprawą, ale jeden z moich funkcjonarjuszów był ogromnie tą sprawą zajęty.
 Nacisnął dzwonek i zaraz wszedł starszy jegomość.
 — Panie Juljuszu! — spytał. — Czy przypomina pan sobie sprawę Czerwonego Kręgu?
 — Oczywiście, panie szefie! — potwierdził urzędnik. — Było to wprost straszne! Asystowałem przy nie udanem ścięciu.
 — Czemuż tego zbrodniarza nazywano Czerwonym Kręgiem?
 — Miał znamię w kształcie czerwonego paska, wokoło szyi i długo przed straceniem mówiono, że nie tknie go nóż gilotyny, bowiem jest to znak czarodziejski. Ja jednak przypisuję to pijaństwu kata, który źle nastawił przyrząd.