Strona:PL Edgar Wallace - Czerwony krąg.djvu/161

 — Wszakże o pół do dziewiątej wyszłaś pani, niosąc torebkę ręczną?
 Znowu milczała.
 — Jeden z moich ludzi widział panią przelotnie, a potem stracił z oczu. Gdzie spędziłaś pani ten czas aż do jednastej mniej więcej, kiedy nastąpił powrót do domu?
 — Spacerowałam! — rzekła chłodno. — Jeśli ma pan pod ręką plan Londynu, wskażę odbytą drogę.
 — Przypuśćmy, że śledzono panią...
 Przymknęła oczy.
 — W takim razie zbyteczne jest dla mnie mówić o tem.
 — Posłuchaj mnie pani! — powiedział przez biurko. — Mam pewność zupełną, że w głębi serca nie jesteś morderczynią. Straszne to słowo... nieprawdaż? Ale wieczór wczorajszy budzi pewne wątpliwości, których nie opowiedziałem jeszcze Parrowi.
 — Podejrzenie, to mój chleb codzienny! — odrzekła. — Ponieważ zaś wiesz pan już tyle, nie mam potrzeby opowiadać reszty.
 Patrzył na nią przez chwilę, ona zaś nie mrugnęła nawet okiem. Potem Yale wzruszył ramionami i rzekł:
 — Zresztą rzecz obojętna, gdzie pani byłaś wczoraj.
 — Zupełna racja! — odparła urągliwie, wracając do swojej maszyny.
 — Dziwna osoba! — pomyślał.
 Kobiety nie interesowały go zazwyczaj, ale Talja Drummond stanowiła wyjątek. Nie wrażliwy zgoła na jej piękność, wiedział że tak jest, podobnie jak wiedział, że drzwi jego pokoju są brunatne, a marka za jednego penny ma kolor czerwony.