Strona:PL Edgar Wallace - Czerwony krąg.djvu/171

 — Wracać natychmiast, ważne nowości.
 Podał Jackowi depeszę bez słowa.
 — Musi pan oczywiście jechać! Niestety, aż do dziewiątej niema pociągu.
 Jack był niemile dotknięty utraceniem towarzysza.
 — Nie pojadę! — rzekł Parr spokojnie. — Nikt na świecie nie zmusi mnie, bym ponownie odbył dzisiaj jazdę koleją. Niech zaczekają.
 Takie postępowanie, wobec naglącego wezwania nie licowało zgoła z charakterem inspektora. Jack uczuł rozczarowanie, chociaż jednocześnie rad był, że nie spędzi sam pierwszej nocy w niesamowitym dlań teraz domu.
 Parr obejrzał raz jeszcze telegram.
 — Nadano go w niespełna pół godziny po naszym odjeździe! — zauważył. — Wszakże masz pan telefon?
 Jack potwierdził, a inspektor zgłosił zaraz rozmowę zamiejscową. Dopiero po kwadransie dano sygnał dokonanego połączenia.
 Jack słyszał głos inspektora z przedsionka i zaraz potem wrócił tenże.
 — Telegram, jak to przeczułem, został sfałszowany. Mówiłem z Yalem.
 — A więc pan to odgadł.
 Inspektor potwierdził.
 — Czasem odgaduję różności, jak nasz cudotworny przyjaciel.
 Wieczór spędził na uczeniu młodzieńca kunsztu gry w pikieta, w czem był mistrzem. Pikiet jest istotnie najbardziej zajmującą gra dla dwu osób. Toteż Jack zdumiał się wielce, spojrzawszy na zegarek.
 Inspektor dostał na noc pokój nieboszczyka Beardmora, wielki, bardzo wysoki, o trzech oknach, oświetlony, jak cały dom, acytelenem.