Strona:PL Edgar Wallace - Czerwony krąg.djvu/194

 Poprawiła jak mogła włosy, wysiadła przed jasno oświetlonym klubem nocnym, a podając portjerowi niewielką torebkę, promieniała całym blaskiem urody.
 Tak przynajmniej przedstawiła się oczom Jacka Beardmora, który tego wieczoru, zaciągnięty wbrew upodobaniom przez przyjaciół, siedział u stolika. Spojrzał zawistnie na jej towarzysza.
 — Któż to jest? — spytano.
 — Damy nie znam, — odpowiedział któryś — ale kawalerem jej jest Rafael Willings, bardzo wpływowy minister.
 Talja zobaczyła także Jacka i w zakłopotaniu puszczała mimo uszu słowa ministra. Dopiero znany już frazes uderzył ją, przywracając równowagę.
 — Starożytna broń! — powiedziała. — Ach, mówiono mi, że pan posiadasz zbiór niezwykły!
 — Czy panią to interesuje? — spytał z uśmiechem.
 — Bardzo nawet!
 — Czy mogę mieć nadzieję, że pani raczy przybyć któregoś dnia popołudniu obejrzeć to? — Kobiety rzadko zajmuje tego rodzaju kolekcja. Może n. p. jutro?
 — Nie jutro, — odrzekła — ale pojutrze.
 Talja widziała, że Jack wychodzi, nie spojrzawszy w jej stronę nawet i zabolało ją to bardzo. Radaby była zamienić z nim słów kilka i miała nadzieję, że się zbliży.
 Mr. Willings uparł się odwieść ją do domu własnem autem. Pożegnała go z westchnieniem ulgi, gdyż psuł jej dziś cały nastrój.
 Zostawiwszy w ulicy wielbiciela (który nie taił zgoła uczuć swoich) podeszła do ciemnego całkiem wnęku bramy, gdzie, jak miała przeczucie, czekał na nią człowiek nieznajomy. Powiedział jej szeptem słów kilka, a ona odrzekła w ten sam sposób.