Strona:PL Edgar Wallace - Czerwony krąg.djvu/28

 — Oznacza to mnóstwo wielkich przykrości! — odparł detektyw.
 Wstał i jął chodzić po wykładanej flizami drodze, a Jack nie przeszkadzał mu w rozmyślaniach.
 Tymczasem Marl usiłował, bezskutecznie zgoła, przedstawić interes, z którym tu przybył. Był on, jak mówił Jack, spekulantem gruntowym i przyniósł nader korzystne propozycje, atoli nie był w stanie ich wyłuszczyć.
 — Trudna rada, moi panowie, — powiedział dotykając poraz czwarty warg, drżącymi palcami. — Dziś rano miałem atak.
 — Cóż to było?
 Marl nie umiał objaśnić, potrząsał tylko bezsilnie głową.
 — Nie jestem w możności omówić dziś sprawy z koniecznym spokojem! — oświadczył. — Musimy to odłożyć do jutra.
 — Czy sądzisz pan, że poto przyszedłem, by słuchać takich bzdur? — rozgniewał się Froyant. — Oświadczam, że chcę dziś sprawę załatwić, a tego samego domaga się Mr. Beardmore.
 Jimowi Beardmore było obojętne kiedy to nastąpi i zaśmiał się.
 — Nic tak pilnego! — powiedział. — Jeśli Mr. Marl czuje się źle, pocóż go dzisiaj męczyć? Może pan chce przenocować tutaj, panie Marl? — dodał.
 — Nie, nie, nie! — wykrzyknął gość niemal ze zgrozą. — Jeśli pan pozwoli, nie zostanę tutaj na noc...
 — Pańska wola! — odparł Jim Beardmore obojętnie, składając papiery, przysposobione do podpisu.
 Potem wyszli razem do wielkiego przedsionka, gdzie napotkali Jacka.