Strona:PL Edgar Wallace - Czerwony krąg.djvu/63

 Dumał nad tem, że lepiej było wykonać pomysł pierwszy i klął tchórzostwo swoje, które go skłoniło do wzięcia rewolweru, miast do pióra do napełnienia atramentem. Pewny był jednak, że nikt go nie dostrzegł w chwili, gdy opuszczał posiadłość Beardmora.
 U ludzi typu Marla, paniczny strach ustępuje szybko miejsca bezrozumnemu zgoła zaufaniu w bezpieczeństwo, toteż gdy schodził do małej bibljoteczki swojej, zapomniał niemal, że wogóle coś mu zagrażać może.
 Nie świecąc, napisał list wielce ugodowej treści i wysłał, pewny będąc, że dojdzie według adresu. A może go wykryją? I znowu uczuł dreszcz strachu.
 Zaraz jednak porzucił wszelką obawę.
 Służący przyniósł posiłek wieczorny na tacy i postawił na małym stoliczku, obok biurka, przy którem siedział.
 — Sir! Może pan zechce rozmówić się teraz z czekającym gościem?
 — Z czekającym gościem? — spytał zdumiony wielce.
 — Wszakże zameldowałem, że jakiś pan przybył i czeka.
 Marl przypomniał sobie w tej chwili pracę, przerwaną mu pukaniem służącego.
 — Cóż to za gość?
 — Położyłem na biurku jego bilet wizytowy, sir!
 — Czy wie, że byłem zajęty?
 — Tak jest! Ale oświadczył, że będzie czekał, aż pan zejdzie na dół.
 Służący podał mu bilet. Mr. Marl pobladł i skoczył na równe nogi.
 — Inspektor Parr! — rzekł niepewnym głosem. — Czegóż on chce odemnie?
 Ręce mu drżały.
 — Prosić! — powiedział po chwili, z wysiłkiem.