Strona:PL Edgar Wallace - Czerwony krąg.djvu/67

 — Czerwony Krąg!... jęknął Marl, a inspektor spojrzał nań bacznie.
 — Czyż nie wiesz pan, że Czerwony Krąg winien jest tego morderstwa?
 Trzeba przyznać po sprawiedliwości, że Marl tego nie wiedział. Przeczytał tylko krótką wiadomość o zastrzeleniu Beardmora. „Monitor“ wspomniał, że śmierć tę przypisać należy Czerwonemu Kręgowi, ale Marl pisma tego nie czytywał wcale. Padł drżący w fotel, mrucząc:
 — Czerwony Krąg... Boże wielki... nigdybym nie przypuścił... — tu urwał.
 — Czegobyś pan nie przypuścił? — zapytał Parr tonem życzliwości.
 — Czerwony Krąg! — mruczał dalej Marl. — A ja myślałem, że to tylko ...nie dokończył zdania.
 Minęła godzina od odejścia inspektora, a Marl siedział dalej, skulony we fotelu, z głową opartą na rękach.
 Czerwony Krąg!
 Poraz pierwszy dopiero zetknął się pośrednio z ową bandą szantażystów, ale zaraz opanowało to wszystkie jego myśli, przecinając jednocześnie plany działania.
 — Wszystko to nie podoba mi się... — szepnął, wstając z trudem i przekręcając taster elektryczny.
 Resztę wieczoru poświęcił studjowamu swej księgi bankowej, a rezultat wypadł świetnie. Miał nadzieję wymusić więcej jeszcze, a potem...