Strona:PL Edgar Wallace - Czerwony krąg.djvu/76

 — Oczywiście — przyznała Talja — a jacyż to są współpracownicy pani?
 Milly, nie zrozumiawszy dobrze słów Talji, odparła tajemniczo:
 — Znam pewnego pana...
 — Powiedzmy... człowieka! — przerwała Talja. — Słowo: pan, przypomina ogłoszenie krawca.
 — Ano dobrze, — zgodziła się cierpliwa Milly — otóż znam pewnego człowieka, przyjaciela mego, który panią od pewnego czasu obserwuje i on oświadczył, że dzielna z pani dziewczyna, któraby mogła zarabiać dużo. Chciałby się z panią poznać.
 — Jeszcze jeden wielbiciel? — spytała Talja, wznosząc brwi, a Milly zasępiła się zaraz.
 — Nic z tego, Drummond! — rzekła stanowczo. — Rozumiesz pani! Człowiek ten jest, jak się to mówi, moim narzeczonym.
 — Niechże mnie Bóg strzeże, bym miała rozdzielać dwa kochające serca! — zawołała Talja z niewinną miną.
 — Nie kpijże pani! — odparła Milly czerwieniejąc. — Powtarzam, nie jest to skrobanie patyka tępym kozikiem, ale prawdziwy interes en gros!
 Talja rzekła, bawiąc się nożykiem do otwierania kopert.
 — A jeślibym nie przystała do waszej kompanji?
 Milly spojrzała na nią podejrzliwie.
 — Wyjdziemy razem po służbie i zjemy kolację.
 — Same zaproszenia na kolację! — mruknęła Talja, a Milly zorjentowawszy się rzekła:
 — A więc ten stary piernik zaprosił panią? A to dopiero szczęście!
 Zagwizdała z podziwu, potem zaś widocznem było, że się chce z czemś wywnętrzyć, ale dała pokój.