Strona:PL Edgar Wallace - Czerwony krąg.djvu/82

 Milczała.
 — Znam dom, — objaśnił Barnet — jest to jeden z tych małych specjalnych budynków Kensingtonu, gdzie płacić trzeba sumy za najem. Marisbury Place, Bayswater Road.
 — Znam ten adres! — przyznała.
 — Ma trzech służących, ale ile razy przyjmuje kobiety, zwalnia ich na cały wieczór. Pani rozumie?
 — Nie będzie mnie gościł w domu.
 — To nic! Po teatrze można wstąpić na małą przekąskę. Jeśli zaprosi, zgodzi się pani. Zaręczam, że nikogo ze służby nie będzie. Znam Marla na wylot.
 — I cóż mam robić? Obrabować go? — spytała. — Czy podsunąć mu pod nos rewolwer i kazać sobie wydać pieniądze?
 — Nie gadajże pani bredni! — oświadczył Barnet, wypadając z roli gentlemena. — Ma pani tylko coś przekąsić i odejść. Trzeba go podochocić, rozśmieszyć. Nie bój się pani. Niedługo po waszym powrocie będę tam i gdyby się stawał zbyt natarczywym, pospieszę z pomocą.
 Talja bawiła się łyżeczką, patrząc na obrus.
 — A jeśli nie odprawi służby?
 — Bądź pani pewna! — zawołał. — U wszystkich djabłów! Nie zdarzyła mi się jeszcze tak przepyszna sposobność! Działajmyż razem!
 Talja potrząsnęła głową.
 — To rzecz za wielka dla mnie. Masz pan pewnie rację i wrobię się do tego z czasem, ale dotąd specjalność moja, to drobne kradzieże.
 — Ba! — rzekł wzgardliwie. — Zwarjowałaś pani chyba! Teraz masz, panienko, żniwo przed sobą. Policja nie zna pani, jak mnie, który zawsze stoję w pełnem świetle. No cóż, chcesz pani, czy nie?