Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/041

Nobis pyszni się bo ojciec jego jest wielkim panem. Jest to wysoki pan, z dużą czarną brodą, bardzo poważny, który prawie co dzień przychodzi odprowadzać syna.
 Nobis pokłócił się wczoraj z Bettim, jednym z tych najmniejszych w klasie, synkiem węglarza; a nie wiedząc co już powiedzieć, bo nie miał racji, zawołał głośno:
 — Twój ojciec jest gałganiarzem!
 Betti zaczerwienił się po samą czuprynę i nie odrzekł nic, tylko mu łzy nabiegły do oczu, a wróciwszy do domu powtórzył to ojcu. I oto węglarz, mały człowieczek, cały czarny, ukazał się na popołudniowej lekcji prowadząc chłopca za rękę, ze skargą do nauczyciela. Właśnie opowiadał zajście nauczycielowi, a my wszyscy słuchali w milczeniu, kiedy ojciec Karola zdejmując jak zwykle płaszcz z syna w progu klasy posłyszał swoje nazwisko, wszedł i żądał wyjaśnienia.
 — Oto ten robotnik — rzekł nauczyciel — przyszedł skarżyć się na pańskiego syna, Karola, który powiedział jego chłopcu: — Twój ojciec jest gałganiarzem.
 Zmarszczył czoło pan Nobis, poczerwieniał na twarzy i obróciwszy się do syna zapytał:
 — Czy powiedziałeś te słowa?
 Ale syn stojąc w pośrodku klasy ze spuszczoną głową naprzeciw małego Bettiego nic nie odpowiedział.
 Wtedy ojciec wziął go za ramię, popchnął ku malcowi tak, że się prawie trącili o siebie i rzekł:
 — Przeproś go natychmiast!
 Węglarz chciał przeszkodzić temu mówiąc:
 — Nie trzeba, nie!...
 Ale pan Nobis nie zważał na to i zawołał raz jeszcze:
 — Natychmiast go przeproś! Rozumiesz?... Powtarzaj za mną! Dalej... Przepraszam cię za moje słowa