Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/043

z podziękowaniem za medal, jaki syn jej dostał. Biedna kobieta uparła się, żeby te węgle dać koniecznie i prawie że płakała, kiedy jej pełen fartuch odnieść przyszło.
 I o innej jeszcze kobiecinie opowiadała nam panna Delcati. Ta znów przyniosła jej bukiet kwiatów, a w bukiecie uwiązaną szmatkę z miedziakami. Bardzośmy się ubawili tym opowiadaniem, a brat mój przełknął jakoś lekarstwo, którego pierwej brać nie chciał.
 Hej, trzeba to niemało cierpliwości z tymi wstępniakami! Wszystkim brak zębów jak starym; jeden nie wymawia r, drugi nie wymawia s; jeden kaszle, drugiemu krew idzie z nosa; ten upuścił pod ławkę tabliczkę; ten się drze, bo się ukłuł piórem; tamten beczy, bo zamiast kajetu nr. II kupił kajet nr. I. Stupięćdziesięciu takich jegomościów w klasie, co nie umieją nic, mają ręce jak z masła, a tu ich pisać ucz! — A co w kieszeniach za niestworzone rzeczy do klasy przynoszą! Guziki, korki od flaszek, kawałki lukrecji, tartą cegłę, mnóstwo drobiazgów, które nauczycielka odbierać musi, bo się nimi bawią, a tak umieją chować, że to w pończochach nawet.
 A jak nic nie uważają, to strach! Niech bąk wleci przez okno, zaraz wszyscy do niego! A przyjdzie wiosna, to naznoszą zielska, chrząszczów, to to potem lata po klasie, łazi po kałamarzach i smaruje kajety atramentem.
 Nauczycielka musi, jak matka, ubierać ich, rozbierać, obwijać im pokłute palce, prostować pogniecione berety, uważać żeby nie pozamieniali płaszczyków, bo później piszczą i miauczą jak koty!
 Biedne nauczycielki! A jeszcze przychodzą matki ze skargami:
 — Co to znaczy, proszę pani, że mój chłopiec zgubił pióro?
 — Co to znaczy, że mój chłopiec nic a nic się nie nauczył jeszcze?