Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/048

 — Z pewnością nie tu! — odrzekł ze śmiechem. — Pójdź, zobacz!
 I zaprowadził mnie do małej stancyjki za sklepem, która była zarazem kuchnią i jadalnią, i tam stał w kącie stół a na nim książki, kajety i owo rozpoczęte zadanie.
 — Patrz! Właśniem zostawił drugą odpowiedź w powietrzu... — I zaczął czytać: — Ze skóry robi się obuwie, rzemienie; teraz dodam jeszcze: tłumoki... walizy... — Tu chwycił pióro i zaczął pisać swoim pięknym, kaligraficznym pismem.
 Ale w tej samej chwili dał się słyszeć głos wołający w sklepie:
 — Jest tam kto? Cóż to, nie ma nikogo?
 — Jestem! Idę! — odkrzyknął Coretti, skoczył do pierwszej izby, odważył drzewo, wziął za nie pieniądze, pobiegł do księgi z regestrami, zapisał kupno i powrócił mówiąc:
 — Zobaczymy, czy mi się uda dokończyć to zdanie. — I pisał dalej — ...worki podróżne, tornistry dla żołnierzy...
 Wtem krzyknął: — kawa kipi!... — i pobiegł do piecyka, żeby odstawić imbryk od ognia.
 — To kawa dla mamy — rzekł wtedy — więc muszę się starać, żeby była dobra. Zaczekaj chwilkę to ją zaniesiemy. Mama się bardzo ucieszy jak ciebie zobaczy. Już cały tydzień leży w łóżku... Aj, do licha! Zawsze sobie palce poparzę tym imbrykiem! Coby tu jeszcze dodać do tych tornistrów dla żołnierzy? Chciałbym jeszcze co, ale już nie wiem. Pójdźmy do mamy!
 Otworzył drzwi i weszliśmy do drugiej małej stancyjki; tam w dużym łóżku leżała matka Corettiego z głową obwiązaną białą chusteczką.
 — Przyniosłem kawę, mamo! — rzekł Coretti podając filiżankę. — A to jest mój kolega szkolny...