Strona:PL Edmondo de Amicis - Serce.djvu/058

 — Co ja chcę? — powtórzył chłopiec i uśmiechnął się. — Nic nie chcę. Co mam chcieć! A zresztą, dla Szwabów, to bym tego za żadne skarby nie zrobił. Ale dla naszych! Przecie ja jestem Lombardczyk.
 — Dobrze. Właźże prędko!
 — Zaraz, tylko trzewiki zdejmę...
 Zdjął trzewiki, ścisnął pasek od spodni, rzucił czapkę w trawę i objął pień wierzby.
 — Uważaj!... — krzyknął oficer chcąc go powstrzymać jak gdyby zdjęty nagłym jakimś strachem.
 Chłopiec obrócił się i spojrzał pytająco swymi pięknymi niebieskimi oczyma.
 — Nic już, nic — rzekł oficer. — Wyłaź dalej.
 Chłopak wdrapywał się, jak kot, na drzewo.
 — Patrzeć przed siebie! — krzyknął wtedy oficer na swoich żołnierzy.
 W parę minut był już malec na samym wierzchołku. Uczepiony u samego czuba, stał pośród gęstwiny liści, lecz z piersią odkrytą, a słońce tak promiennie biło w jego jasną głowę, że była jak gdyby złota. Oficer zaledwie mógł go dojrzeć, tak się na tej wyżynie maleńki wydawał.
 — Prosto przed siebie patrz i daleko! Jak najdalej możesz! — krzyknął ku niemu.
 Dosłyszał chłopak i żeby lepiej widzieć puścił się prawą ręką drzewa i do czoła ją od słońca przystawił.
 — Co tam widzisz? — zapytał oficer.
 Pochylił się chłopak nieco ku niemu i osłoniwszy ręką usta z jednej strony, żeby głos łatwiej szedł, odpowiedział:
 — Dwóch ludzi konnych na wielkim gościńcu.
 — Daleko?
 — Będzie z pół mili.
 — Ruszają się?